Denktaş babasının mezarı başında kendini vurdu

“Kurucu Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş’ın torunu, rahmetli Raif Denktaş’ın oğlu Can Denktaş babasının mezarı başında kendini vurdu”.

Sonrası malum Can Denktaş kurtarılamadı.
Bu ülkede soy ismi ağır birinin yakınıysanız işiniz zor.
Hiçbir şeye hakkınız yok.
Kendi çabalarınızla elde ettikleriniz bile sorgulanır.
Altında her daim bir şeyler aranır.
Aslında bunun haksız bedelidir ödenen.

İnsanı her türlü önceliğin en önünde tutan bir düzen neden kurulamadı bu ülkede?
Ve vakit artık çok mu geçtir?
Güney Kıbrıs’ta yaşanan ekonomik kriz ve buna bağlı olumsuzluklardan söylem anlamında yararlanacağımıza kendimize pay çıkarsak daha iyi olmaz mı?
Onlarda yaşananlar şu an için bizde olmayabilir.
Peki, bu bizim başarımız mı?
Elbette hayır.
İçten içe yaşanan bir çöküntü var bu ülkede.
Piyasada yaprak bile oynamıyor.
Devlet maaşları zar zor ödüyor.
Hayvancı, çiftçi, öğrenci, belediye çalışanı alacaklarını alamamaktan yakınıyor.
Küçük esnaf, orta direk bitmiş.
İnsanlar arasında uçurumun günden güne büyüdüğü sınıflar oluşmuş.
Çok yakın gelecekte yine yeniden gündeme gelecek mazbata sorunu köşede bekliyor.
Bunların hiçbiri gökten zembille gelmedi.
Ve hiçbiri çözümsüz değil.
En başta bunların varlığı kabul etmek gerek.
Kandırmak, sözlerle, rakamlarla aksini iddia etmek kolay ve bir yere kadardır.
İnsanlar artık çaresiz.

Daha ne bekleniyor?
Kısa bir zaman dilimi içinde onlarca insanımızı aynı sebepten ötürü kaybetmedik mi?
Bu ülkede ne seçim biter, ne iktidar kavgası.
Bitip tükenense, günden güne insan sevgisi.
Hayatı kolaylaştıracak erki elinde tutanların öncelikleri başka olunca çaresiz insanımız farklı çözümler buluyor.
Olanlarsa geride kalanlara oluyor.
Babasızlığın ne demek olduğunu iyi bilirim.